جزء پروتئین‌ پلاسما، جایگزین پلاسما

• ویال ۵ درصد : ۵۰ میلی‌گرم / میلی‌لیتر
• ویال ۲۰ درصد: ۲۰۰ میلی‌گرم / میلی‌لیتر

ماده مؤثره: پروتئین پلاسمای انسانی به میزان ۲۰۰ گرم (برای ویال ۲۰ درصد) و ۵۰ میلی‌گرم (برای هر ویال ۵ درصد) که حداقل ۹۶ درصد آن آلبومین است.

ترمیم و حفظ حجم خون در گردش، در جایی که کمبود حجم ثابت شده است و استفاده از یک کلوئید مناسب می‌باشد. براساس توصیه‌های رسمی، انتخاب بین آلبومین و یک کلوئید صناعی به وضعیت بالینی هر بیمار بستگی خواهد داشت.

ازدیاد حساسیت به فرآورده‌های آلبومین و یا هر یک از مواد جانبی موجود در فرمولاسیون آن

• مقدار آلبومین مورد مصرف، با جثه بیمار، شدت تروما یا بیماری و نیز تداوم از دست دادن مایع و پروتئین بستگی دارد. برای تعیین میزان مصرف، بجای توجه به سطح آلبومین پلاسما، باید میزان حجم در گردش مبنا قرار گیرد. چنانچه آلبومین تجویز شده است، لازم است که کارآئی همودینامیک بطور منظم مورد مراقبت باشد که می‌تواند شامل ابن موارد باشد: فشار خون شریانی و سرعت ضربان، فشار وریدهای مرکزی، فشار گوه‌ای شریان ریوی، برون ده ادراری ، الکترولیت، هماتوکریت / هموگلوبین:
• آلبومین انسانی ۲۰ درصد می‌تواند در بیماران تحت دیالیز و نوزادان نارس مورد استفاده قرار گیرد.

• ممکن است برخی از عوارض جانبی شدید این دارو، با سرعت تزریق آن ارتباط داشته باشد. به همین جهت سرعت توصیه شده انفوزیون که در بخش “روش تجویز” آمده است باید به دقت رعایت شود، زیرا احتمال بروز عوارض جانبی با سرعت تزریق بیشتر می‌گردد، لذا بیمار بایستی بطور کامل تحت مراقبت باشد و به دقت از نظر بروز عوارض ناخواسته در طول مدت انفوزیون، تحت نظر قرار گیرد.
• در موارد زیر واکنش‌های جانبی مشخص ممکن است بیشتر بروز نماید :
  وقتی سرعت انفوزیون بالا باشد.
  در بیماران مبتلا به کمبود یا فقدان گاماگلوبولین خون با یا بدون نقص IgA
  در بیمارانی که ایمونوگلوبولین‌های طبیعی را برای اولین با دریافت می‌کنند یا فرآورده‌های گاماگلوبولین انسانی متفاوت مصرف می‌کنند (یعنی از دو محصول با نام تجارتی متفاوت استفاده می‌گردد) و یا فاصله زمانی بین دو تزریق (اولین و دومین تزریق) طولانی می‌شود این عوارض بندرت رخ می‌دهد.
• چنانچه واکنش‌های آلرژیک یا آنافیلالتیک اتفاق افتد، انفوزیون بلافاصله باید متوقف شود و درمان مناسب انجام گیرد. در صورت وقع شوک، استانداردهای رایج پزشکی باید برای درمان شوک انجام گردد.
• اگر با افزایش حجم مایعات در بدن و بروز تبعات آن یا رقیق شدن خون، احتمال خطر خاصی برای بیمار به وجود آید آلبومین باید با احتیاط مصرف شود.مانند: نارسایی قلبی درمان نشده، فشار خون، واریس مری، ادم ریوی، تمایل بدن به خونریزی، کم خونی شدید، قطع ادرار با منشاء و بعد کلیوی
• اثر کلوئیدی اسموتیکی آلبومین انسانی ۲۰ درصد تقریباً ۴ برابر پلاسمای خون است. بنابراین هنگامی که آلبومین تغلیظ شده، تجویز می‌شود، باید به هیدراتاسیون کافی بیمار توجه شود. بیماران باید در مقابل افزایش فشار گردش خون و افزایش آب اضافه به دقت مراقبت شوند.
• مقدار الکترولیت‌‌های محلول ۲۵-۲۰ درصد آلبومین انسانی بطور نسبی کمتر از محلول‌های ۵-۴ درصد آن است. به هنگام تجویز، وضعیت الکترولیت‌های بیمار باید مورد مراقبت قرار گرفته و تعادل الکترولیتی برقرار و حفظ شود.
• هنگام تزریق محلول آلبومین با آب تزریقی نباید رقیق شود زیرا می‌تواند در دریافت کننده، همولیز ایجاد نماید. چنانچه نیاز به جایگزینی حجم‌های نسبتاً بزرگی باشد، کنترل سرعت انقعاد و هماتوکریت ضروری است. مراقبت تا حصول اطمینان از اینکه اجزای دیگر خون (فاکتورهای انعقادی، الکترولیت‌ها، اریتروسیت‌ها، پلاکت‌ها) به مقدار کافی جایگزین شده‌اند، باید ادامه پیدا کند. در صورتی که مقدار دارو و سرعت انفوزیون با گردش خون بیمار تنظیم نشود، ممکن است افزایش حجم مایعات بدن رخ دهد.

• واکنش‌هایی از قبیل گر گرفتگی، کهیر، تب و تهوع بندرت اتفاق می‌افتد. عوارض جانبی مانند، لرز، استفراغ، ارتیم، افت فشار خون همراه با تاکی کاردی و تنگی نفس به صورت موردی رخ داده است.
• این واکنش‌ها پس از اینکه سرعت انفوزیون کاهش یافته و یا انفوزیون متوقف گردد، به سرعت از بین می‌روند. واکنش‌های شدیدی هم مانند شوک خیلی بندرت اتفاق می‌افتد. در چنین مواردی باید انفوزیون متوقف شود و درمان‌های مناسب انجام شود.

• محلول آلبومین باید در دمای ۸-۲ درجه سانتی‌گراد و نگهداری شود. در مقابل نور محافظت گردد و از یخ‌زدگی فرآورده جلوگیری شود.
• محلول آلبومین برای تزریقات نباید با آب تزریقی رقیق شود زیرا ممکن است در دریافت کننده، باعث همولیز گردد.
• محلول‌هایی که کدر بوده و یا دارای ذرات هستند، نباید مصرف شوند.